ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ!!!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου την Τετάρτη  27 Μαρτίου  το φετινό μήνυμα υπογράφει ο Ντάριο Φο και δεν θα μπορούσε παρά να αναφέρεται στην κρίση και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηθοποιοί.

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου για τις 27 Μαρτίου. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε χρόνο μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο. 

Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, συνθέτης Ντάριο Φο ο οποίος έχει τιμηθεί και με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου: 

«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα. 

Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.

Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν. 

Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών. 

Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».

Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».

Πρώτη θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ της ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ στο Εθνικό Θέατρο

 12 Δεκεμβρίου 2012  Παρακολουθήσαμε στο Εθνικό Θέατρο την θεατρική παράσταση
 "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου". 

Δραματοποίηση: Σάββας Κυριακίδης -- Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά -- κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
Κινησιολογία: Αμάλια Μπένετ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βίντεο: Χρήστος Δήμας
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Στίχοι τραγουδιών Δημήτρης Ζαβρός, Νέβι Κανίνια
Βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια

Διανομή (αλφαβητικά)

Έφη Γούση, Γιάννης Διαμαντής, Ανδρέας Κοντόπουλος, Κωστής Κορωναίος, Αννίτα Κούλη, Έλενα Μαρσίδου,
 Γιώργος Μάζης, Μιχάλης Μουλακάκης, Δημήτρης Πασσάς, 
Γρηγόρης Σταμούλης, Ελεάνα Στραβοδήμου, Μαρία Τσιμά

Το έργο διασκευάστηκε για το θέατρο από το ομώνυμο βιβλίο της Άλκης Ζέη. 
Ας γνωρίσουμε λίγο τη ζωή της...και το έργο της και ας την ακούσουμε να μας μιλάει...

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Είναι 27 Οκτωβρίου 1940. Ο Πέτρος είναι εννιά χρονών και είναι λυπημένος γιατί 

πέθανε το τριζόνι του. Η αδερφή του η Αντιγόνη θέλει να του δώσει το κουτί από

 το βραχιόλι της για να το θάψει. Ο Πέτρος θέλει να το βάλει στη χαραμάδα του 

δοκαριού. Δεν θα προλάβει. Ξημερώνει 28 Οκτωβρίου και ο Πέτρος ξυπνά από τις 

σειρήνες του πολέμου. Η ζωή του ανατρέπεται. Το σχολείο κλείνει, ο θείος Άγγελος 

φεύγει για τον πόλεμο, η μαμά του μετρά τα τρόφιμα στα ντουλάπια. Ο Πέτρος ζει

 τις πρώτες νίκες, την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, την κατοχή και την πείνα. 

Με τον Γιάννη και τον Σωτήρη διαδηλώνει, γράφει συνθήματα στους τοίχους,

 γνωρίζει τον Αχιλλέα και τη Δροσούλα, συμμετέχει στην αντίσταση. Κι εμείς 

παρακολουθούμε τον μεγάλο του αυτό περίπατο γεμάτο περιπέτειες, συναισθήματα, 

εμπειρίες και γνώσεις από τον Οκτώβριο του 1940 έως την απελευθέρωση της Αθήνας

 τον Οκτώβριο του 1944 που θα τον βρει στους δρόμους, «άντρα πια, δεκατριών χρονών»!

Η πορεία του Πέτρου, γεμάτη θαυμαστές περιπέτειες και οι δυσκολίες, στην Αθήνα 
της κατοχής αλλά και το θάρρος και η επινοητικότητά του, θα συναρπάσουν τους 
μικρούς θεατές καθώς στη σκηνή θα ζωντανέψει ένα έργο που έχει αγαπηθεί όσο 
λίγα από μικρούς και μεγάλους!

 Επισκεφθείτε τη σελίδα http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip36/Default.html. 

Εκεί θα μπορέσετε να... ξεφυλλίσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, ή να το ακούσετε από τον

 ηθοποιό Νίκο Κουρή. Στη συνέχεια αναζητήστε το στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας

 ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας!

Απόσπασμα

Μόνο η μαμά έχει παραξενέψει και δεν τη νοιάζει για τις νίκες. Όλα τα βλέπει στενάχωρα,

 ακόμα και τα δελτάρια που στέλνει ο θείος Άγγελος εκείνη τα ερμηνεύει αλλιώτικα 

απ’ όλους τους άλλους. Στο τελευταίο που τους έστειλε από «κάπου στο μέτωπο»,

 έγραφε: «Μου γράφετε πως στην Αθήνα έχει λιακάδες, εδώ έχει κρύο και χιόνια…

 μ’ ενοχλεί το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου…»

Αυτό το μεγάλο δάχτυλο ξεσήκωσε πολλές συζητήσεις, γύρω στο τραπέζι.

- Θα του είναι κοντές οι αρβύλες, αυτό είναι, έλεγε ο παππούς.

- Εγώ σας λέω πως έχει πάθει κρυοπάγημα, μιλούσε η μαμά, με την καινούρια λυπητερή φωνή της.

- Άκου, κρυοπάγημα! θύμωσε ο παππούς. Αυτοί είναι οπλισμένοι με μάλλινα ως το λαιμό.

 Δε βλέπεις τις φωτογραφίες στις εφημερίδες; Η πριγκίπισσα διάδοχου με τα ίδια της τα χέρια

 τα μοιράζει.

Η μαμά, όμως, επέμενε πως ο θείος Άγγελος δεν είναι κανένας μυγιάγγιχτος να παραπονιέται 

πως του πονάει το δάχτυλο, γιατί είναι μικρή η αρβύλα. Κι ακόμα, συνεχίζει νευριασμένη η μαμά, 

οι γυναίκες που στέκονται στην ουρά στον μπακάλη λέγανε πως φτάνουνε κάθε μέρα από το

 μέτωπο πλήθος τραυματίες με κρυοπαγήματα.

Ο Πέτρος κι ο παππούς δεν προφταίναν να φτιάχνουνε, με γαλάζιο και άσπρο χαρτί, σημαιούλες

 και να τις κρεμάνε στο μπαλκόνι σε κάθε καινούρια νίκη. Κι ο Πέτρος μάθαινε στον παππού όλα

 τα καινούρια τραγούδια, που σατιρίζανε τον Ντούτσε και τους Ιταλούς. Ο παππούς μισούσε τους

 Ιταλούς, γιατί, πριν πολλά χρόνια, κάποιος Ιταλός τον είχε κάνει τόπι στο ξύλο.

Ήτανε περιοδεία με το θίασο της Μεγάλης Αντιγόνης στην επαρχία. Μόλις είχε παντρευτεί τη γιαγιά, 

που ήτανε κόρη του ηλεκτρολόγου του θεάτρου. Είχανε πρεπμιέρα. Παίζανε την «Κυρία με 

τας Καμελίας». Όπως πάντα, όταν δεν υπήρχε μπούκα υποβολέα, ο παππούς είχε στηθεί άκρη άκρη 

στις κουίντες. Η Μεγάλη Αντιγόνη δεν μπορούσε να κάνει χωρίς τον παππού. Ποτέ της δε θυμόταν

 τα λόγια και πολλές φορές τα μπέρδευε με φράσεις από άλλο έργο. Ο παππούς ήξερε να της τα

 ψιθυρίζει τόσο μαστόρικα, που κανένας δεν το ‘παιρνε είδηση. Όταν λοιπόν βρισκόταν εκείνη στη

 σκηνή, ο παππούς δεν έιχε δικαίωμα, ούτε μια στιγμή, ν’ αποξεχαστεί. Άμα όμως το έργο ήτανε 

παιγμένο πολλές φορές, μπορούσε τότε εκείνος να ξεκουραστεί λιγάκι. Εκείνο το βράδυ έριξε 

κρυφά μια ματιά στην πλατεία να καμαρώσει τη γιαγιά που είχε βάλει τα καλά της και

 παρακολουθούσε στην πρώτη σειρά την παράσταση. Και τι να δει! Έναν άντρακλα καθισμένο

 στο πλάι της να τραβάει νευριασμένα. Δίνει λοιπόν μια ο παππούς, βγαίνει στη σκηνή, πηδάει 

στην πλατεία και αστράφτει ένα χαστούκι στο μαντράχαλο. Πετιέται κείνος ολόρθος και τότε 

κατάλαβε ο παππούς πως ήταν δυο μέτρα μπόι. Φυσικά, η παράσταση σταμάτησε, ο κόσμος φώναζε, 
κι ο ψηλέας – όπως έμαθε ο παππούς μετά, ήτανε ένας Ιταλός μηχανικός που εργαζότανε σε μια 
ξένη εταιρία που έχτιζε στην περιοχή μια γέφυρα – έκανε τον παππού του αλατιού και σταμάτησε
 μονάχα σαν είδε τη γιαγιά να λιποθυμάει στο κάθισμά της.

- Και δεν ήτανε που μ’ έδειρε, με είπε και σαλτιμπάγκο, αγαναχτούσε ο παππούς, κάθε φορά που 

διηγιότανε την ιστορία.

Γι’ αυτό λοιπόν, τώρα χαιρότανε που τις τρώγανε και οι Ιταλοί στο μέτωπο.

- Δεν μπορεί, έλεγε ο παππούς, κάποιος, κάποιος εγγονός ή κανένα ανίψι κείνου του κερατά θα

 τις τρώει στα πισινά από τα φανταράκια μας.

Κοντά στ’ άλλα, ο παππούς δεν κρατιότανε από τη χαρά του, γιατί έμαθε πως η Μεγάλη Αντιγόνη 

– παρ’ όλο που θα ‘τανε πια εξήντα τόσο χρονών – ντύθηκε ξανά τσολιαδάκι και τραγουδούσε σ’

 ένα μεγάλο θέατρο για να εμψυχώνει τα μετόπισθεν.

- Θα με πας, Πετράκη, κούτσα κούτσα να τη δω στα παρασκήνια, έλεγε και λάμπανε τα μάτια του.

Σαν έπεσε το Αργυρόκαστρο, ο παππούς, η Αντιγόνη και ο Πέτρος είχανε σκοπό να τραγουδούνε

 το «Κορόιδο, Μουσολίνι», ίσαμε που να βραχνιάσουν. Τους σταμάτησε όμως η μαμά, που κρατούσε 

στην ανοιχτή παλάμη της δυο δαχτυλίδια. Είπε στην Αντιγόνη να τα πάει στην κυρία Λεβέντη. 

Είχε συνεννοηθεί μαζί της. Θα τ’ αγόραζε ο Εγγλέζος για τη Λέλα. Ο Πέτρος ένιωσε τόση 

απογοήτευση, που πήγαινε να κλάψει. Πήραμε το Αργυρόκαστρο, νικούσαμε τους Ιταλούς – 

ολόκληρη αυτοκρατορία – και τη μαμά ούτε που την ένοιαζε. Πουλούσε δαχτυλίδια κι ανησυχούσε 

για το μεγάλο δάχτυλο του θείου Άγγελου. Όταν γύριζε εκείνος νικητής, θα ντρεπότανε για

 την αδελφή του. Κι ακόμα, θυμάται ο Πέτρος με πιότερη ντροπή, πριν λίγες μέρες που χτυπούσανε

 καμπάνες για κάποια νίκη  - χωρίς ακόμα να έχει μαθευτεί για ποια – κι η μαμά έλειπε, είχε πάει 

κάπου και μόλις μπήκε στο σπίτι, ο Πέτρος κι ο μπαμπάς τη ρώτησαν αν είχε μάθει τι έγινε. Η μαμά,

 θαρρείς και δεν άκουσε τι τη ρώτησαν, είπε με επιθετικό ύφος στον πατέρα:

- Αφού δεν το αποφάσιζες εσύ, πήγα εγώ στον Κοντογιάννη. Θα μας δώσει επί πιστώσει έναν

 τενεκέ λάδι.

Ο μπαμπάς θύμωσε, είπε να μην ανακατεύεται στις δουλειές, του, κι η μαμά απάντησε, ακόμα πιο

 νευριασμένα, πως δε θα πεθάνουνε τα παιδιά στην πείνα. Είπανε κι άλλα πολλά, κι ο Πέτρος 

συλλογίστηκε πως, από τότε που άρχισε ο πόλεμος, η μαμά κι ο μπαμπάς μιλάνε ο ένας στον 

άλλον απότομα, θυμωμένα, κι η μαμά, κυρίως, είναι όλο έτοιμη για καβγά.

Κι όμως, ο Πέτρος έχει διαβάσει τόσες φορές στα μυθιστορήματα για γυναίκες που μόνο ηρωικές

 πράξεις κάνανε σ’ όλη τους τη ζωή. Ήξερε απέξω κι ανακατωτά για τη Θέκλα και κυρίως για την

 Αλεξία τότε, πριν πόσες εκατοντάδες χρόνια, τον καιρό του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, 

που παρίστανε τη βουβή και περνοδιάβαινε μέσα στον εχθρό και τον κατασκόπευε.

ΠΗΓΗ...http://paidiki-logotexnia.blogspot.gr

Δείτε τι είπε στο ελctv ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς για την παράσταση
 "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου 

Δεύτερη θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν τα ΒΑΦΤΙΣΙΑ!

Από το καλοκαίρι στο χειμώνα «ΤΑ ΒΑΦΤΙΣΙΑ» με νέο πρόσωπο από 7 Νοεμβρίου στο ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΟΣ.

Μετά την επιτυχημένη περιοδεία της παράστασης «Τα Βαφτίσια» το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε δεκάδες πόλεις και με χιλιάδες θεατές, το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει και πάλι τη σπαρταριστή αυτή κωμωδία με ένα νέο καστ ηθοποιών, στο Θέατρο Κιβωτός.

Το συγγραφικό δίδυμο Νίκου Μουτσινά - Τζένης Διαγούπη, μας πάει πίσω στο ύφος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, με επίκεντρο μια ελληνική οικογένεια που συναντιέται με αφορμή τη βάπτιση ενός μικρού παιδιού. Τι θα συμβεί στη μάζωξη όλων αυτών των συγγενών; Πόσες αντιζηλίες, διαμάχες, κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια; Πώς θα μπορέσουν όλοι αυτοί να συνυπάρξουν αρμονικά, έστω και για λίγες ώρες; Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει το επίπεδο;Και τελικά το μεγάλο ερώτημα: «Θα γίνουν τα βαφτίσια;»

Μια ιστορία με πολύ γέλιο, πολλές ανατροπές, πολλές παρεξηγήσεις και πολλούς έρωτες. Οι ήρωες, φιγούρες που κινούνται στα όρια της υπερβολής και διακατέχονται από μπόλικη τρέλα, θα σας προσφέρουν ένα δίωρο αληθινής απόλαυσης.

Να τους συστήσουμε: Ο Σωτήρης Παπατζάλας (Νίκος Μουτσινάς) και η γυναίκα του Βικτωρία Τρικούπη- Παπατζάλα (Ζέτα Μακρυπούλια), γονείς του μικρού παιδιού που βαφτίζεται. Ο αδελφός του Σωτήρη (Αργύρης Αγγέλου) και η γυναίκα του (Τζένη Διαγούπη), που έρχονται από την Πάτρα για το μυστήριο. Η μητέρα του Σωτήρη, που πάσχει από άνοια (Φωτεινή Ντεμίρη), η Ρωσίδα που την προσέχει (Αθηνά Οικονομάκου) και τέλος η κουμπάρα από την Αμερική (Ελένη Καρακάση).

Μια παρέα σύγχρονης νεοελληνικής τρέλας, που από το καλοκαίρι στο χειμώνα ανανέωσε τα πρόσωπά της.

Πρωταγωνιστούν με σειρά εμφάνισης:
Νίκος Μουτσινάς, Ζέτα Μακρυπούλια, Φωτεινή Ντεμίρη, Αργύρης Αγγέλου, Τζένη Διαγούπη, Αθηνά Οικονομάκου, Ελένη Καρακάση

Κείμενο: Νίκος Μουτσινάς - Τζένη Διαγούπη

Σκηνοθεσία: Νίκος Μουτσινάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ματίνα Νικολάου
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μουτσινάς

Παραστάσεις: Απόγ: Σάβ. 6.15 μ.μ.
Βραδ: Τετ. 8 μ.μ., Πέμ.- Σάβ. 9.15 μ.μ.
Εισ.: € 18, φοιτ.-μαθητ.-ανέργων: € 15.

Θέατρο Κιβωτός
Πειραιώς 115, Γκάζι.

ΠΗΓΗ...http://www.e-go.gr

 

Τρίτη θεατρική παράσταση

 

«Μια γιορτή στου Νουριάν» του Volker Ludwig

Πορεία Συμφιλίωσης!

 

Κάθε Σαββατοκύριακο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης με τα παιδιά του Δώρα και Γιάννη πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτή τη φορά όμως του έχει πάρει την αγαπημένη του θέση ο κ. Νουριάν με τον γιο του Πιρούζ. Μεγάλο πρόβλημα!! Μπορούν τώρα οι δυο μπαμπάδες να περάσουν καλά μαζί; Μπορούν τα παιδιά τους να παίξουν και να διασκεδάσουν παρέα; Και πως θα μάθουν στην μικρή Πακιστανή που καθαρίζει το κάμπινγκ, να ονειρεύεται στα Ελληνικά; Μα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.. Πώς θα συνεννοηθούν; Την απάντηση δίνουν για δεύτερη συνεχή χρονιά επιτυχίας τα ίδια τα παιδιά!

Τι είπε για την παράστασή μας ο συγγραφέας, Volker Ludwig:
«Είναι ιδιαίτερη χαρά για μένα, που το έργο μου "Μια γιορτή στου Παπαδάκη"
βρίσκει την αναβίωση του 38 χρόνια αργότερα σε μια υπέροχη νέα σύλληψη που
λέγεται "Μια γιορτή στου Νουριάν". Το 1973 ήταν το πρώτο παιδικό έργο που
μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους,
προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους
με ζεστή καρδιά, χιούμορ και κοινό νου[...]»
Τι έγραψε για μας ο τύπος:

• «Η παιδική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε!» (Ελευθεροτυπία)
• «…Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της νέας θεατρικής περιόδου στην Αθήνα.» (Καθημερινή)
• «Κάτω οι προκαταλήψεις!...» (Αθηνόραμα)
• «Πραγματεύεται με ευφυή και κωμικό τρόπο ζητήματα ρατσισμού και προκαταλήψεων…» (Αυγή)

Στην παράσταση που σκηνοθετούν οι Παντελής Δεντάκης και Βασίλης Κουκαλάνι, πρωταγωνιστούν μια πολύ ισχυρή ομάδα  ηθοποιών: ο Βασίλης Κουκαλάνι, η Ηρώ Μπέζου, ο Πέτρος Σπυρόπουλος, ο Γιώργος Δάμπασης, ο Μιχάλης Τιτόπουλος και η Πολυξένη Ακλίδη. Το τραγούδι τέλους γράφτηκε ειδικά για την παράσταση από τους Active Member.

Κάθε Κυριακή στις 12:00 το μεσιμέρι, γενική είσοδος: 8 ευρώ

Οργανωμένες παραστάσεις για σχολεία καθημερινές στις 10:00 π.μ.
Οργάνωση παραστάσεων: Υρώ Μιχαλακάκου
Τηλ: 6978068699, 2108210082

Για τηλεφωνικές κρατήσεις εισιτηρίων  επικοινωνήστε μαζί μας εδώ

Συντελεστές:
Μετάφραση_Διασκευή: Βασίλης Κουκαλάνι
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης,Βασίλης Κουκαλάνι
Σκηνικά_Κουστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης Καρανάνος
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος Τραγούδι τέλους : Active Member Στιχάκια: Ντίνα Καφτεράνη Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια Κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου Βοηθός Σκηνοθέτη: Φαίδρα Τσολίνα Video Art: Γιώργος Ταμπακάκης,Φαίδρα Τσολίνα
Γραφιστική επιμέλεια προγράμματος: 2yolk

Διανομή:
Κύριος Νουριάν: Βασίλης Κουκαλάνι          
Πιρούζ: Πέτρος Σπυρόπουλος         
Μπάμπης Παπαδάκης: Γιώργος Δάμπασης
Γιάννης: Μιχάλης Τιτόπουλος
Δώρα: Ηρώ Μπέζου
Αϊσέ: Πολυξένη Ακλίδη       

Κριτικές
«…Στην ευφυέστατη διασκευή του Βασίλη Κουκαλάνι, που τιτλοφορείταιΜια γιορτή στου Νουριάν, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Είναι οι Έλληνες που βρίσκουν μετανάστες από το Ιράν να έχουν κατασκηνώσει στη θέση τους ενώ στην ιστορία εμπλέκεται και η μικρή Πακιστανή, που καθαρίζει το κάμπινγκ.
Τόσο η επιλογή και η μεταφορά όσο και η σκηνοθεσία του έργου από τον Κουκαλάνι και τον Παντελή Δεντάκη αποτελούν υποδειγματική εργασία. Ένα έργο ουσίας με ελληνικό παρελθόν, αφορμή έντονου προβληματισμού, που αρνείται το φυλετικό μίσος και τον ρατσισμό σε μία εποχή έξαρσής τους, έργο πολιτισμικής συμφιλίωσης, για την αξία του ανθρώπου ανεξάρτητα από την καταγωγή του, που υπογραμμίζει πως όλοι είμαστε ίδιοι μέσα στην διαφορετικότητά μας.
Μία παράσταση με χιούμορ και ευαισθησία, δημιουργική φαντασία και επίκαιρο λόγο,  με σεβασμό απέναντι στον θεατή, παράσταση δυναμική που αποφεύγει τους διδακτισμούς αλλά ταυτοχρόνως, προωθεί ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας.
Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί της παράστασης: Γιώργος Δάμπασης, Βασίλης Κουκαλάνι, Ηρώ Μπέζου, Πέτρος Σπυρόπουλος, Μιχάλης Τιτόπουλος, Πολυξένη Ακλίδη, χωρίς μανιέρες και αφελείς ερμηνευτικές ευκολίες, που συχνά συναντάμε σε παραστάσεις για παιδιά, χωρίς σκηνικά ψέματα και τερτίπια μα με την αλήθεια τους στηρίζουν το εγχείρημα. Το αποτέλεσμα είναι ένα ζωντανό θέατρο υψηλών προδιαγραφών, πολιτικό αλλά όχι πολιτικοποιημένο, απενεχοποιημένο, μία παράσταση-πρόταση όχι μόνο για παιδιά μα για ανοιχτές ψυχές.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε στα ευφάνταστα, λειτουγρικά και συγχρόνως λιτά σκηνικά, που επιμελήθηκαν η Αλεξάνδρα Σιάφκου και ο Αριστοτέλης Καρανάνος. …ενώ το τρυφερό τραγούδι τέλους, υπενθυμίζει ότι όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας γης, είναι των Active Member.»
Ειρήνη Μ. Μουντράκη, Creative Theater, Φεβρουάριος 2013


Να ένα έργο, που αν και παρουσιάζεται σε μια παράσταση για παιδιά από 7 και άνω μπορεί να συγκινήσει απεριόριστα τους ενήλικες. Το «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Φόλκερ Λούντβιγκ το οποίο παίζεται στο θέατρο Πορεία, για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κουκαλάνι και του Παντελή Δεντάκη είναι μια από τις πιο σκεπτόμενες και ενδιαφέρουσες παραστάσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο. Τόσο λόγω της θεματολογίας-το έργο μιλά για τη μετανάστευση και την πολιτισμική συμφιλίωση - της «φιλελεύθερης», ακομπλεξάριστης σκηνοθεσίας αλλά  περισσότερο για «κάτι» που δεν διδάσκεται: για το πάθος, τη θέρμη και τη σφοδρή επιθυμία των σκηνοθετών και των πρωταγωνιστών να μας μεταγγίσουν τον προβληματισμό τους πάνω σε ένα κοινωνικό φαινόμενο και το στοχασμό τους για τις σχέσεις σε μια πολυπολιτισµική κοινωνία. Μια κραυγή μοιάζει να στοιχειώνει το έργο και την παράσταση:  «Όλοι κάτω από την ίδια σκηνή ζούμε» κι αυτό διατυπώνεται έμμεσα με μια ελαφράδα και μια γλυκύτητα χάρη στο παίξιμο των ηθοποιών της Πολυξένης Ακλίδη, του Γιώργους Δάμπαση, της Ηρώς Μπέζου, του Πέτρου Σπυρόπουλου, του Μιχάλη Τιτόπουλου και του Παντελή Δεντάκη ο οποίος αντικαθιστούσε το Βασίλη Κουκαλάνι, την ημέρα που είδαμε την παράσταση.
Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα, 2/3/13


Η επίσκεψη του συγγραφέα του έργου, Φόλκερ Λούντβιγκ, στο θέατρο Πορεία!
Ο Φόλκερ Λούντβιγκ παρευρέθηκε στις 3 Μαρτίου 2013, στο θέατρο Πορεία για να παρακολουθήσει την παράσταση «Μία Γιορτή στου Νουριάν» αλλά και για να συζητήσει με το κοινό και τους δημοσιογράφους.
Ο Φόλκερ Λούντβιγκ, ίδρυσε το 1969, το θέατρο Grips (λέξη που στα Ελληνικά αποδίδεται ως «ξεφτέρι») στην Δυτική Γερμανία. Το Grips ήταν στο καιρό του μοναδικό γιατί έως τότε το παιδικό θέατρο στη Δυτική Γερμανία αποτελούνταν σχεδόν ολοσχερώς από Χριστουγεννιάτικα παραμυθάκια που παρουσιάζονταν με τρόπο βαρετό και ανέμπνευστο. Αντλούσε τα προβλήματα και τις επιθυμίες της κοινωνίας για να δημιουργήσει ευαίσθητα και ζωντανά έργα.
Ο Φόλκερ Λούντβιγκ για την παράσταση:
 «Μου άρεσε πάρα πολύ η παράσταση, ήταν κοντά στη γερμανική εκδοχή, γι'αυτό και την κατάλαβα παρά το πρόβλημα της γλώσσας. Ο φωνακλάς Έλληνας ήταν ίδιος ο φωνακλάς Γερμανός μάλλον έχουν κάποια συγγένεια οι δυο τους...
…Δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα έντιμο έργο, που θα αντιμετωπίζει ρεαλιστικά την κοινωνία, που δεν θα ψεύδεται και που θα έχει ένα φινάλε, όχι παραμυθένιο χάπι-εντ, αλλά με θετικό πνεύμα, προοπτική και ελπίδα. Αυτή είναι η δουλειά μας.» Από το αφιέρωμα της Έφης Μαρίνου, Η εφημερίδα των Συντακτών, 05/03/2013
 «Εστιάσαμε στα προβλήματα των παιδιών και της κοινωνίας» Από το αφιέρωμα της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη, Ελευθεροτυπία, 04/03/2013
«Το τραγούδι του τέλους διδάσκεται ακόμα και σήμερα στα σχολεία της Γερμανίας. Στη θέση των μεταναστών ήταν τότε οι Έλληνες και οι Τούρκοι, που τώρα είναι κομμάτι της Γερμανικής κοινωνίας. Το έργο έχει παιχτεί σε πολλές χώρες: στη Γαλλία με Αλγερινούς και Αφρικανούς, στο Λονδίνο με Πακιστανούς και Ινδούς, στο Ισραήλ με Ρώσους Εβραίους και Παλαιστίνιους, στην Αυστραλία με Βιετναμέζους και Μπαγκλαντεσιανούς. Παντού σε όλο το κόσμο υπάρχει ρατσιστική βία και προκαταλήψεις και για αυτό 40 χρόνια μετά αυτό το έργο είναι επίκαιρο» Εργατική Αλληλεγγύη  05/03/2013  


Ο Φόλκερ Λούντβιγκ για τον ρατσισμό και τις προκαταλήψεις στην Ελλάδα:
 «Πρέπει να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο, να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο και τότε θα δούμε ότι όλες οι προκαταλήψεις είναι άκυρες»  Από το αφιέρωμα της  Μ. Κουζινοπούλου, ΑΜΠΕ, 03/03/2013


Φόλκερ Λούντβιγκ, Ξένια Καλογεροπούλου και Δημήτρης Τάρλοου … «Παιδιά της ίδιας Γης» από πάντα!
H Ξένια Καλογεροπούλου καθιερώθηκε στο χώρο του παιδικού θεάτρου παρουσιάζοντας το 1973, το έργο «Μορμόλης», του Φ. Λούντβιγκ.  Ο σημερινός καλλιτεχνικός διευθυντής του Πορεία σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Τάρλοου, ήταν τότε 7 χρονών. Η φίλη Ξένια κάλεσε τους γονείς του και τον ίδιο σε μία από τις τελικές δοκιμές, όπου ο μικρός Δημήτρης με την προτροπή της Ξένιας ζωγράφισε τα τελάρα του σκηνικού. Τέλος, το έργο «Βάσος και Βιβή» που είναι επίσης του Φ. Λούντβιγκ, ήταν το πρώτο έργο στο οποίο έπαιξε ποτέ , ο Δημήτρης Τάρλοού σε ηλικία 18 ετών. Παρουσιάστηκε  στο θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.

ΠΗΓΗ: